Η απόπειρα της νέας τάξης να επιβάλει την δυτικού τύπου παγκοσμιοποίηση, περνά από συγκεκριμένα μονοπάτια. Αρχικά υπονομεύει τα έθνη κράτη, απογυμνώνοντας τα από κάθε εξουσία, υποκαθιστώντας τα με ‘’κράτη περιορισμένης ευθύνης’’(failed state), υπό την αρμοστεία υπερεθνικών οργανισμών, με μοναδικό ρόλο την εφαρμογή των αποφάσεων που λαμβάνονται από τους οργανισμούς αυτούς. Στον δρόμο αυτό πολύτιμος και απαραίτητος σύμμαχος, είναι οι κυριαρχική άρχουσα τάξη κάθε τόπου, που με την μέθοδο της διαπλοκής , ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία.
Για να ολοκληρωθεί το σχέδιο, χρειάζεται να επιτευχθεί ο στόχος της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, στην αποθεωτική εφαρμογή του ‘’laissez faire laissez passer ‘’ και με τελικό θρίαμβο την κορπορατική διακυβέρνηση των πολυεθνικών, με τις συμφωνίες TTIP, CETA και TISA. Όμως σχετικά με την ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν κράτη ‘’διαπερατών συνόρων’’(soft borders), όπως η χώρα μας, ευάλωτη καθώς είναι στις μεταναστευτικές ροές. Εδώ το σχέδιο απαιτεί την δημιουργία δύο μορφωμάτων.
Το πρώτο ναζιστικής μορφής, που με λαϊκισμό και φασιστικές μεθόδους προσελκύει αφ’ ενός κομμάτι του πληθυσμού και ταυτόχρονα δαιμονοποιεί τον πατριωτισμό, με τις ακραίες μεθόδους που χρησιμοποιεί. Το δεύτερο, δημιουργημένο από τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αναρχίας, είτε από παρανόηση της έννοιας διεθνισμός , είτε από άλλα πολύ πιο ταπεινά ελατήρια, εκμεταλλευόμενο την δράση των νεοναζί που αποδυναμώνουν το πατριωτικό αίσθημα, αντιμάχεται το έθνος-κράτος, και με πρόσχημα την αλληλεγγύη προσπαθεί να επιβάλει τα ανοιχτά σύνορα.
Ένα σύστημα δηλαδή όπου οι πρόσφυγες-μετανάστες, θα μπορούν ελεύθερα είτε να εγκλωβίζονται για άγνωστο διάστημα σε χώρες υποδοχής όπως η Ελλάδα, σε άθλια κολαστήρια (hot spots), είτε να ταξιδεύουν σε άλλους προορισμούς όπου τους περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες οι βιομήχανοι της Γερμανίας(και όχι μόνο), ως τι νέο φτηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό οι μισθωμένοι η ιδεοληπτικοί του χώρου ονομάζουν αλληλεγγύη. Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης, ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Μόνο που το αφήγημα και των δυο, είναι ασύντακτο, ανορθόγραφο και ατελές.
Η λύση που μπορεί και πρέπει να δοθεί έχει χαρακτήρα μονόδρομου. Ακριβώς στο σημείο που τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή, η συνάρθρωση, η ζεύξη κοινωνικού(ταξικού) με το εθνικό έχει επιτευχθεί. Η δημιουργία υποκειμένου, που να καλύπτει την πλειονότητα του αδέσμευτου πατριωτικού-δημοκρατικού χώρου, είναι και δυνατή και πιθανή. Ένα νέο ριζοσπαστικό μόρφωμα, με όραμα την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση είναι η απάντηση στα άνομα σχέδια της νέας τάξης. Μια απάντηση που θα οδηγήσει τους λαούς με πραγματική αυτοδιάθεση στις ελεύθερες πατρίδες τους, να συνεργαστούν ισότιμα στα πλαίσια ενός πατριωτικού διεθνισμού.
Περικλής
ΑΝΕΜΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ 